10 februari

10 februari Camagüey - Trinidad / Playa Ancón
We rijden vandaag voor de Valle de los Ingenios (vallei met suikermolens), ooit Cuba's meest belangrijke suikerproductiegebied. We stoppen bij een 45 meter hoge uitkijktoren die diende om de slaven op de immense plantage in de gaten te houden. We vervolgen onze weg naar Trinidad. Deze stad staat sinds 1988 op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Zij heeft duidelijk de authenticiteit van de Spaanse overheersing bewaard, nergens in Cuba proef je meer de sfeer van de koloniale tijd dan hier.
In het archeologische museum vind je een verzameling van informatie over natuurgeschiedenis en oude Indiaanse handwerken die uitleggen hoe de strijd tegen de antirevolutionairen heeft plaatsgevonden. Een stadstour leidt je door het pittoreske centrum waar nauwelijks auto's komen. We verblijven in Casas Particulares, bij mensen thuis.
We hebben democratisch besloten dat we om 9.00 uur vertrekken. Dat betekent dus om ca. 8.00 uur ontbijt en ik zet de wekker (telefoon) dus op 7.30 uur. Om 7.50 uur schrik ik wakker van stemmen van reisgenoten op de gang. Ben ik dus vergeten de dag goed te zetten. Een koude douche, er is geen warm water, dus ik moet wel, zorgt dat ik alsnog snel goed wakker ben. Ik heb zelfs nog tijd om te ontbijten en om 9.00 uur zitten we allemaal in de bus. na ruim een uur rijden komen we langs een stuk land waar ze met een combine bezig zijn suikerriet te oogsten. Na de stop gisteren bij het handmatig oogsten van het suikerriet, laat Abel de bus ook nu stoppen. Dit gaat een stuk efficiënter maar Abel vertelt dat het voor het suikerriet eigenlijk beter is als het handmatig gebeurt. De opzichter snijdt voor allemaal een stuk af en zo lopen we allemaal op suikerriet te kauwen. het smaakt natuurlijk erg zoet en je moet de vezels weer uitspugen. Best wel lekker. Abel vindt dat de opziener wel wat pennen en ballonnen voor zijn (klein)kinderen heeft verdiend, dus ik ben weer wat lichter. Volgende stop is een koffiepauze, waar ze ook heerlijke verse sappen hebben. Je ziet hier wel veel fruit, maar vers sap heel weinig.
Op weg naar de volgende stop vindt Abel het tijd voor onze les Cubaanse politiek. Volgens hem is ook Cuba een democratie, hoewel er maar een partij is, de communistische, die speelt echter geen echte rol in de politiek. Haar functie is, naar zijn zeggen, alleen maar in te grijpen als er echt een crisis is, een soort waakhond dus.

In elke stad vinden periodiek verkiezingen plaats voor de gemeenteraad. Dit gebeurt op buurtvergaderingen, waar iedereen uit die buurt zich kandidaat kan stellen en mag kiezen. Deze verkiezingen gebeuren via handopsteken, De buurtvertegenwoordigers die op deze manier verkozen zijn, zijn vervolgens verkiesbaar voor de gemeenteraad. Als ik het goed begrepen heb, gaat dit wel schriftelijk. Deze gemeenteraad kiest op haar beurt uit haar midden weer kandidaten voor het nationaal congres. Dit nationaal congres bestaat voor de helft uit op deze manier gekozen vertegenwoordigers, de andere helft bestaat uit afgevaardigden van bijvoorbeeld kunstenaars, artsen, vrouwenbeweging e.d.. De afgevaardigden van het volk worden door het hele volk gekozen middels schriftelijke stemming, Ze moeten hierbij de helft plus 1 stem krijgen. Zo niet dan blijft de zetel leeg.
Overigens heeft het nationaal congres maar beperkte bevoegdheid, ze komen 1 x per jaar bij een, waarbij dan de diverse ministers verantwoording afleggen. Volgens Abel is dit dus een perfecte democratie, vooral ook omdat alles openbaar is. Hoe het systeem echt werkt, weten we natuurlijk niet.
De volgende stop waar we een toren kunnen beklimmen die uitzicht biedt over het gebied van de voormalige plantage. Eerst de onvermijdelijke sanitaire stop, die, aangezien er slechts 1 damestoilet is voor een toch wel drukke toeristische lokatie heel veel tijd in beslag neemt. Ook bij de heren vormt zich overigens een rij, zodat we die ook niet kunnen overnemen.
Het uitzicht is aardig, maar niet spectaculair. Overigens is dit een van de eerste plekken waar we redelijk wat souvenirverkopers bij elkaar zien, We komen duidelijk in een wat toeristischer gebied

Naar Trinidad is het dan nog een half uur en om 13.00 uur zitten we op het dakterras in het huis van Jesus aan een zeer uitgebreide lunch: brood dat lijkt op stokbrood, sla, tomaat, komkommer, ei, ham, kaas, fruit en iets wat veel weg heeft van onze rijstepap. Voor velen van ons iets wat we lang niet gegeten hebben, maar best lekker.
De sfeer is wat lacherig want straks komen onze gastfamilies ons ' uitzoeken'. Vergelijkingen met een adoptieprocedure worden gemaakt, haren worden nog eens glad gestreken. Natuurlijk heeft Abel van te voren een indeling gemaakt en hij heeft mij samen met Diny en Aaldert ingedeeld prima dus.
Onze gastheer blijkt een aardige man en zijn casa is niet ver van het huis van Jesus, wat het hoofdkwartier is. Ook zijn vrouw blijkt aardig, maar het is jammer dat ze bijna geen engels spreken. En ons spaans is ook maar zeer beperkt. Met handen en voeten, en veel geglimlach, wisselen we wat dingen uit. Gelukkig blijken foto's van kleinkinderen redelijk universeel.
We hebben ruime kamers en dito badkamers. Ziet er goed uit. Zij is vroeger lerares spaans op een middelbare school geweest en hij iets bij de universiteit. Als we hen tenminste goed hebben begrepen.
We verzamelen weer in het huis van Jesus voor de rondwandeling waarbij Abel ons weer wegwijs zal maken en een aantal van de belangrijkste bezienswaardigheden zal laten zien. Het is een leuke stad, maar ook erg toeristisch. Na de rondwandeling zijn we net voor de bui binnen in een kroeg waar ze een speciaal drankje........... serveren.
Als ik naar de casa loop regent het weer, maar ik kom redelijk droog over.Om 19.00 uur schuiven we aan tafel in wat de eetkamer van de familie lijkt te zijn. Gezien het weer is buiten eten niet echt een optie. We hadden verwacht met de familie aan tafel te zitten, maar we zijn met zijn drieen. Wel zo plezierig eigenlijk als je elkaar niet kunt verstaan.
Alle eten wordt tegelijk op tafel gezet, maar we beginnen met iets wat er erg donker uitziet en een bonensoep blijkt te zijn. Lekker, maar wat flauw van smaak. Verder hebben we stukjes varkensvlees, frietjes, witte kool en komkommer, brood en fruit. Toe een stukje taart en een kopje thee. Meer dan genoeg en niet onsmakelijk.
We besluiten na het eten wat kleine dingetjes aan d kinderen uit te delen: schriftjes, kleurpotloden, ballonnen, een delfts blauw doosje (made in china).
Ook vraagt Aaldert of ze wat lokale pesos muntjes voor hem hebben aangezien hij munten verzameld. Daarop worden volgens ons alle laatjes van de hele familie, en misschien ook wel van de buren, omgedraaid en komen allerlei munten tevoorschijn. Wel hartverwarmend.
Om 21.00 uur verzamelen we voor onze stapavond. We gaan of naar de Casa de Musica of de casa de Trova (troubadourshuis) waar live muziek wordt gespeeld. Het Casa de Trova blijkt vol te zijn, zodat het de casa de Musica wordt. Een redelijk groot complex, met stenen trappen halfond om een podium heen. Het is al aardig druk, waarbij de buitenlanders overigens verreweg in de meerderheid zijn en voor ons worden wat tafels aan elkaar geschoven. Helaas zitten we zodanig dat we maar een deel van het podium kunnen zien en een nog kleiner deel van de dansvloer. Pas als ik aan het eind van de avond naar de toilet ga, zie ik de dansvloer goed en sta ik even te genieten van een staaltje salsa dat ik ze beslist niet na doe.

We maken het niet laat, dat krijg je met zo'n 55 + reis en om 23.20 zijn we weer bij de Casa.