11 februari

11 februari Trinidad / Playa Ancón
Vandaag heb je een vrije dag, je kunt ervoor kiezen om het oude centrum met zijn mooie pastelkleurige koloniale panden en klinkerstraatjes te bezoeken of lekker te luieren op het strand. Heb je 's avonds weer zin in Cubaanse salsa? Bezoek dan vanavond in Trinidad het Casa de La Trova of één van de gezellige pleinen waar bands en dansparen tot in de kleine uurtjes swingen op de ritmische beat van de salsa.

Er zijn diverse dingen die we vandaag kunnen doen, paardrijden, salsales, een wandeling door een bos naar een waterval. Ik besluit vandaag voor een deel van de dag maar weer eens mijn eigen gang te gaan. Slaap een beetje uit, zit om 8.00 uur aan een prima ontbijt en om 8.30 uur ben ik op pad. Eerst naar de belangrijkste bezienswaardigheid, een oud herenhuis met allerlei meubilair uit........ en een toren waarvandaan je mooi uitzicht hebt over de stad en de omgeving. Het is nog relatief rustig en ik klim met een groep fransen langs een steile en heel smalle trap naar boven. Leuk om zo een panoramisch overzicht te hebben, maar ik mis mijn camera.Die is er namelijk gisteren mee opgehouden. Soms krijg ik hem nog wel aan en uit, maar verder doet hij niets. Enorm balen dus, maar ook wel rustig.
Als ik weer beneden ben besluit ik de fotografische route uit mijn reisgids te volgen. Een beetje masochistisch dus. Het is een wandeling van ongeveer 1 1/2 uur door straatjes waar ik de enige toerist ben. Hier zitten de mannen en soms ook vrouwen in de deuropening voor zich uit te staren of te kletsen. Ik krijg natuurlijk veel bekijks, iemand vraagt of ik uit uit Duitsland kom en ze noemt me muy grande. Tsja, wat betreft breedte zijn er hier genoeg vrouwen die het van me winnen, maar voor wat betreft lengte ben ik toch echt de winnaar. Het zijn zeer sfeervolle beelden. Zo zie ik een man met een varken aan een touw. Op enig moment wil hij een huis in, maar het varken beslist niet. Het krijst als een vet varken. Uiteindelijk lukt het ze met 5 man het varken naar binnen te duwen.
Een man op een paard maakt het beeld van een WildWest stadje compleet. Hoewel ik de enige buitenlander ben volgens mij, voel ik me geen moment onveilig. Ik heb wel eens begrepen dat diegene die toeristen iets aan doet zeer zwaar gestraft wordt. Het is zoiets als de kip met de gouden eieren slachten, want toerisme is de belangrijkste bron van inkomsten.
Op weg terug naar de Casa Particulara kom ik langs een internet cafe, er is nog een PC beschikbaar dus ik grijp mijn kans. Het systeem is uitermate traag, het duurt bijna 15 minuten voor ik op de site ben waar ik wilzijn. Ik koop dus nog maar 2 x 20 minuten bij zodat ik iets van een reisverslag online kan zetten. Jammer dat ik het echte verslag niet kan uploaden, maar het is niet anders.
Even snel nog kijken of er nieuws uit Nederland is, maar zo het eerste beeld geeft niets bijzonders, dus ik laat het er maar bij. Ze hebben hier ook redelijk goede koffie en een prima patio, dus ik neem het er even van. Het is per slot van rekening vakantie.
Dan weer terug naar het grote plein, waar een kerk staat die volgens de reisgids van binnen wel de moeite waard is. Het interieur is redelijk sober, welzijn er veel zijaltaren, of hoe noem je dat, die van mooi houtsnijwerk zijn. Best mooi. Dan besluit ik langzamerhand richting Casa particulara te gaan en neem en passant een marktje mee waar ze allerlei souvenirs verkopen. Het varieert van de bekende tafelkleden, geborduurd, houtsnijwerk, maar ook autootjes die van lege blikjes gemaakt zijn. Ziet er best grappig uit, maar wat moet je er mee. Ik word vriendelijk aangesproken met Amiga, maar ze zijn niet echt opdringerig. Ik koop nog even niets. Bij een soort supermarktje koop ik wat koekjes en drinken.Boeiend om te zien wat deze supermarkt verkoopt. ook hier weer vooral veel alcohol, ook dingen als Johny Walker, vrij veel koekjes en verder wat blikken met volgens mij saus. Ook zie ik een grote amerikaanse koelbox. Een van de reisgenoten vertelt later dat hij een keer Coca Cola heeft gehad, ik ben verbaasd want dat past niet bij mijn beeld van de Amerikaanse boycot. Het blijkt dat dit in Mexico gemaakt is en dus vanuit Mexico is ingevoerd. Volgens mij mag dat van de Amerikaanse regering ook niet, maar een kniesoor die daar oplet. Ik zie ook opvallend veel producten die veel lijken op amerikaanse producten, inclusief de verpakking. Zo verkopen ze ook een soort oreo's.Vlak bij het hotel kom ik Aaldert en Diny tegen, mijn casa-genoten en we lunchen even gezamenlijk. een prima sandwich met tonijn in een restaurant dat er echt uitziet als een huiskamer restaurant. De familiefoto's hangen aan de muur, en ook verder lijkt het net een echte huiskamer. Hieraan zie je het verschil tussen de staatsrestaurants en de particuliere. De eerste zien er over het algemeen erg ongezellig uit en zijn meestal vrijwel leeg.
Ik geef Diny en Aaldert nog even de tip van de fotografische wandeling en ga zelf terug naar de Casa. Koop onderweg nog even een kaart waarmee ik in hotels internet op kan, als dat er tenminste is. Eigenlijk wil ik er gelijk een paar kopen (Cubaans denken), maar ze hebben er maar een.
Ik ga lekker op de binnenplaats van de Casa aan mijn reisverslag werken, loop nog een beetje achter. Ik zit lekker rustig en schiet lekker op. Aaldert en Diny zijn eerder terug dan verwacht, dus we kunnen nog wat gezellig kletsen. De kleindochter des huizes komt op enig moment een kijkje nemen, ze is een jaar of vier en absoluut niet verlegen. Als ze mij met mijn Ipad komt ze snel een kijkje nemen. Het enige spelletje dat er op staat is Candy Crush, dus ik leer deze Cubaanse kleuter hoe ze dat moet spelen. Heeft ze morgen op school zeker iets te vertellen.
Om 17.00 uur verzamelen we ons weer bij het huis van Jesus, om met het grootste deel van de groep te gaan picknicken op het strand. Er zijn ook twee muzikanten meegekomen en we vermaken ons prima. Als de muzikanten eten zorgen wij voor de nodige muziek, in de vorm van een aantal Nederlandse liederen, die variëren van Het Ei van Jaap Fisher tot de veldmuis die in het beukenbos een ongeluk kregen. Er is ook een kampvuur gemaakt en we wanen ons weer terug in de jaren 70.
Ook de chauffeur, die een steeds grotere charmeur blijkt te zijn, doet ijverig mee. Alles bij elkaar erg gezellig.
Als we om 20.30 uur terug zijn bij Jesus besluiten Aaldert, Diny en ik nog even ergens iets te gaan drinken. We pikken onderweg Marcel op, zodat we met zijn vieren deze dag besluiten.
Terug in de Casa blijkt mijn fototoestel het plotseling toch weer te doen. Zou het dan toch vocht geweest zijn, zoals sommige reisgenoten dachten? Maar goed, als hij het blijft doen, ben ik reuze blij.