12 februari

12 februari Trinidad - Cienfuegos
We laten Trinidad achter ons en vervolgen onze weg naar de havenstad Cienfuegos. Deze prachtig gerestaureerde stad is gebouwd rond een tropische baai en heeft een centrum met kleurrijke gebouwen. Langs de baai loopt net als in Havana een lange boulevard, waar het vooral 's avonds een drukte van belang is. Geniet op een van de terrassen van het Cubaanse leven dat aan je voorbijtrekt.
Ik heb een wat onrustige nacht gehad, ben een paar keer wakker geworden van de kou!! en als ik vervolgens de knalroze, erg synthetische beddensprei over de lakens trok, was het weer te warm.
We krijgen een goed ontbijt van ons 'gastgezin', de was is schoon en we kunnen er dus weer tegen voor het tweede deel van de reis. De dochter des huizes komt nog even een paar tasjes laten zien, die haar grootmoeder gehaakt heeft. Ze heeft er ringetjes van frisdrankblikjes in verwerkt. Voor 1 CUC (convertible Cubaanse peso, ca. 0,90 cent) kunnen we dat natuurlijk niet weigeren. We hebben vervolgens nog enige discussie met de heer des huizes, die beweert dat we het ontbijt moeten betalen, terwijl dat volgens ons niet het geval is. We gaan de strijd met hem daarover niet aan, mag Abel oplossen.
Als ik nog even een foto van het echtpaar wil maken, trekt mevrouw nog snel even haar sokken uit, zodat ze met nette voeten er op staat. Mijn fototoestel deed het de avond ervoor plotseling weer en als ik nu 2 foto's gemaakt heb, houdt hij er weer mee op. Ik begrijp er niets van. Als afscheid krijgen we van mevrouw drie zoenen, mijnheer houdt het bij een hand.
Terug bij Jesus krijgen we inderdaad van Abel ons ontbijtgeld terug. Coby heeft een reservefototoestel bij zich, wat ik heel lief van haar mag lenen. Heb ik in ieder geval iets en hoef ik niet na terugkomst te bedelen om foto's van anderen.
Om 9.00 uur vertrekken we weer, op naar Cienfuegos.
Onderweg stoppen we, op verzoek van een van medereizigers, en na er democratisch over gestemd te hebben, bij een botanische tuin. We krijgen een korte rondleiding in het Spaans die Abel dan weer netjes in het engels vertaalt. Voor zover mogelijk overigens, want hij heeft niets met bomen. Toen ik hem eerder naar de naam van een boom met roze bloemen vroeg, antwoordde hij, na enig nadenken, stralend : "a gay tree".
Maar het Spaans is goed te volgen en ik vind het niet echt belangrijk om precies te weten wat voor boom iets is. Na de koffie, voor de verandering eens vrij snel geserveerd, en de sanitaire stop gaan we door naar Cienfuegos, waar we om ca. 12.30 uur aankomen. Overigens is het hier gebruikelijk dat je van de toiletjuffrouw of mijnheer een paar velletjes toiletpapier krijgt uitgereikt. Het is blijkbaar toch een schaars artikel. Omdat deze toiletmijnheer een mooie bloem van de setjes heeft gemaakt, maak ik er maar eens een foto van. De man glimt van trots. Of verbaast zich over die rare buitenlanders, Of wellicht beide.
Als we in Cienfuegos zijn aangekomen, krijgen we weer de inmiddels standaard introductie wandeling van Abel, waarbij hij ons de belangrijkste dingen laat zien en ons de weg wijst.Daarna worden we weer vrijgelaten.
Het blijkt een stadje te zijn dat er heel anders uit ziet dan we tot nu toe gezien hebben. Het zou een willekeurige plaats ergens in Zuid Europa kunnen zijn. Niet alleen zijn de huizen anders, de straten veel breder, het ziet er ook veel welvarender uit. De winkels hebben echte etalages waar ook dingen in liggen, het is behoorlijk druk op straat, er staan kraampjes waar ze van alles verkopen. Het ziet er best netjes uit, hoewel ook hier sommige huizen een behoorlijke lik verf kunnen gebruiken.
Met Diny, Aaldert en Marcel ga ik lunchen in restaurant Paris. Ze hebben een uitgebreide kaart, is piepklein, maar erg gezellig. Maar weer een Tuna sandwich voor mij. Als we bijna klaar zijn, komt naast ons een nederlands echtpaar zitten en dus raken we in gesprek. Ze blijken al ruim 19 maanden met een boot rond de wereld te varen. Zijn uit Nederland vertrokken en inmiddels geruime tijd aan het varen in het Caribisch gebied. We vertellen hen onze wederwaardigheden in Cuba, geven hen het adres van onze Casa Particulara en zo nog wat tips. Aan de ene kant lijkt het me wel heel bijzonder iets dergelijks te doen, aan de andere kant lijkt het me ook wel vermoeiend. Maar leuk om zo met mensen in gesprek te raken.
Met Diny kijk ik bij wat leren tassen, best mooi, maar ik zie er niet echt echt een leuke bijzitten. Wel een portemonnee met het vrijmetselaarslogo, die ik dus maar koop. Er schijnt inderdaad een vrijmetselaarsloge op Cuba te zijn en ik meen zelfs ergens gelezen te hebben dat Raul Castro lid is. Blijft een wonderlijke combinatie. Later rijden we met de bus ook langs een logegebouw, waar ik nog net een foto van kan maken.
Ik laat Diny en Aaldert verder hun eigen gang gaan en bekijk een paar gebouwen rond het centrale plein. De kerk is, zoals alle kerken die ik tot nu toe hier gezien heb, van binnen vrij sober. En wordt ook verbouwd. Bijzonder is ook de motor die iemand in de kerk geparkeerd heeft, blijkbaar is dat de meest veilige plek. Ik bezoek ook het theater, dat volgens mij niet gewijzigd is sinds het begin van de vorige eeuw. Mooi vind ik het niet, met veel tierelantijnen en de stoelen lijken me uiterst oncomfortabel, maar bijzonder is het wel. Marcel die er ook rondloopt vertelt dat er wat verder op een marktje zit, waar ze allerlei groente en fruit verkopen. Je ziet dat tegenwoordig veel hier, op die manier verdienen mensen wat bij, terwijl de kopers zo redelijk voordelig aan dit soort producten kunnen komen. De markteconomie doet ook hier steeds meer zijn intrede. Het blijkt een overdekte markt te zijn, met een stalletje met vlees, de rest met groente en fruit. Alles ligt netjes opgestapeld en gesorteerd en ziet er redelijk uit. Ik ben weer een van de weinige toeristen en trek natuurlijk behoorlijk wat aandacht. Maar nooit vervelend. Op de muren staan weer een aantal revolutionaire kreten, maar waarschijnlijk ben ik de enige die ze ziet.
Ook hier is het gebied net achter het centrum van de stad, meestal het centrale plein, aanzienlijk meer vervallen en dus pittoresker dan het gedeelte waar de meeste toeristen komen.
Ook nu is iedereen weer netjes op tijd in de bus en zo zijn we rond 16.00 uur in het hotel. Dit hotel is het meest luxe dat we tot nu toe gehad hebben. Alles ziet er modern en redelijk goed onderhouden. Eigenlijk zou het ook een Amerikaans hotel kunnen zijn. Er ligt zelfs een exemplaar van de lokale " yellow pages", alleen een bijbel kan ik niet vinden.
Het stikt hier wel van de toeristen, busladingen vol, maar de ligging aan de baai met een schitterend uitzicht maakt veel goed.Ook is het heerlijk weer eens een goede douche te kunnen nemen met een behoorlijke straal, zonder dat je van het ene straaltje naar het andere hoeft te springen. Naast de ook hier gebruikelijke zeepjes, staan er zelfs flesjes shampoo.Wel bizar eigenlijk als je bedenkt dat we op straat regelmatig aangeklampt worden door bedelaars die Sabon (zeep) vragen.
Ik ga even naar het zwembad, maar door de stevige wind is het me al snel te koud. Het water probeer ik al helemaal niet, later hoor ik van de oudste van de groep (82) dat het water erg koud was. Zij is er natuurlijk wel in geweest.
Naast ons hotel is een soort kasteel dat volgens de reisgids de sfeer ademt van 1001 nacht. Batista zou hier hebben willen gaan wonen, maar zover is het nooit gekomen. Op het dak is een dakterras met schitterend uitzicht. Het bandje dat speelt, speelt vooral hard.
Om 19,00 uur gaan we met de bus, en het grootste deel van de groep, naar een door Abel gereserveerd restaurantje, Ik ga voor het menu met de kip cordon bleu. De combinatie ham en kaas kom je hier heel veel tegen.Gelukkig krijgen we ook een bord groenvoer, goed voor de vitamines. De sfeer is ontspannen, soms wat melig en we lachen wat af. Bijzonder vinden we overigens dat ook de chauffeur bij dit soort maaltijden met ons mee eet. Hij spreekt nauwelijks engels, gelukkig is een van de reisgenoten het Spaans goed meester, dus hij zit er niet helemaal voor spek en bonen bij.
We lopen over de boulevard, de........terug en halverwege maken we er een, zoals Abel dat noemt, een Cubaanse party van. Hij heeft voor een fles rum, blikjes cola en bekertjes gezorgd en zo zitten we op het muurtje langs de boulevard aan de Cuba Libre.
Bij het hotel zit ik nog een tijdje te mijmeren op het balkon, met uitzicht over de baai. Jammer dat ergens muziek keihard staat. En het is niet eens mooie Cubaanse muziek.
De oordopjes doen gelukkig hun werk goed en ik val vrij vlot in slaap. Om 2.00 uur wordt ik toch even wakker. Later hoor ik dat toen de muziek nog even keihard ging,