18 februari

18 februari Viñales -Havana
Je hebt twee volle dagen om rond te dwalen door de levendige straten van Havana met zijn koloniale huizen, pleinen en gezellige terrassen. Veel mensen zoeken verkoeling op straat en het leven speelt zich dan ook voornamelijk buiten af. Overal hoor je de Caribische muziek. Op straat wordt een partijtje domino gespeeld en er wordt eindeloos aan de grote Amerikaanse limousines uit de jaren 50 gesleuteld.
Hotel el Comodoro - Havana
Hotel el Comodoro ligt aan de kust, in de wijk Miramar. Het hotel ligt in een prachtige tuin met zwembad en jacuzzi. Er is een privéstrand, een veilige plaats om te zwemmen in de zee.
Vandaag een mindere goede dag. Ik heb slecht geslapen, kon moeilijk in slaap komen en toen ik eindelijk sliep werd ik na 2 uur wakker dor een gigantisch onweer en een echte tropische stortbui. Voordeel was wel dat ik bijtijds aan het ontbijt zat. Het blijft een sport om te zorgen dat je alles wat je nodig hebt/wilt hebben bij elkaar sprokkelt. Vandaag was er bijvoorbeeld geen kaas. Wel was er een commerciële eieren- bakster. Ze had keurig een schoteltje met wat geld klaargezet naast de bakplaat waarop ze bakte. Ook was ze zo slim om aan de lopende band spiegeleieren te bakken en die zoveel mogelijk te slijten. Als je iets anders wilde moest je dat expliciet vragen. Dit in tegenstelling tot de meeste hotels waar ze vriendelijk vragen wat je wilt hebben.
We beginnen een beetje op een ziekenboeg te lijken. Gisteren waren twee van de oudere reisgenoten behoorlijk ziek, met koorts, overgeven e.d.. Gelukkig gaat het vandaag weer wat beter met ze. De verkoudheid begint ook om zich heen te slaan. Gelukkig heb ik nog nergens last van.
Om 8.00 uur rijden we in de miezerregen weg. Naar Havana is een kleine 2 1/2 uur rijden. Het landschap is niet spectaculair, wel een mooi gezicht is dat de regenwolken precies de lijn van het gebergte volgen. Je kunt duidelijk zien dat ze achter de bergen blijven hangen.
Na 2 uur maken we een pitstop ( koffie en sanitair) bij een wegrestaurant. Met ons zijn er nog 3 bussen met toeristen, mar gelukkig staan die op het punt van weggaan. We moeten eerst bij de ene juffrouw bestellen en betalen! Dan krijg je een briefje mee met je bestelling, die je vervolgens aan een ander loket kan ophalen. Voor een van de reisgenoten maak ik een foto van zijn briefje met 1 te, aangezien hij regelmatig geen thee kom krijgen. Dat hij dat hier wel kan krijgen, is dus verbazingwekkend.
Ruim een half uur later zijn we bij ons hotel, waar we 3 nachten zullen blijven. We balen best wel, omdat ons eigenlijk een andere hotel beloofd was, dat wat dichter bij de stad ligt. Nu zitten we 12 kilometer van het oude centrum. Als compensatie zal de reisorganisatie een pendelbusje inzetten om ons naar de stad te brengen en op te halen, maar plezierig is het niet.
We kunnen natuurlijk de hotelkamer nog niet op, dus gaan we de omgeving van het hotel maar een klein beetje verkennen en een vroege lunch scoren. Het personeel in het restaurantje waar we terecht komen met een aantal, blinkt suit in chagrijnig kijken. Degene die ons bedient kan af en toe nog een heel klein lachje te voorschijn toveren. Het lijkt er op dat een van de personeelsleden de rol van toezichthouder heeft: hij lijkt niets anders te doen dan zittend de andere personeelsleden in de gaten te houden. Wat een baan!
Omdat we langs een geldwisselkantoor (Cadeca) komen, probeer ik nog even wat geld te wisselen, maar helaas, ik heb mijn paspoort niet bij mij, aangezien Abel dat nodig had om in te checken.en zonder paspoort wisselen ze niet.
Terug in het hotel verken ik de boel een beetje. Wat een vergane glorie! Wat de reisorganisatie een privé strandje noemt, is in werkelijkheid een soort grote zandbak, die dan ook nog vol ligt met puin en stenen. Het is maar goed dat we hier niet komen om aan het strand te liggen. Dit nog los van het feit dat het nog steeds slecht weer is en er dus niets aan het strand te zoeken is.
Om 13.00 uur beginnen we met onze privé stadstour. Vandaag krijgen we deel 1, het gedeelte van Havanna dat na 1900 gebouwd is, morgenochtend volgt dan deel 2, de oude stad.
Allereerst de wijk Miramar, waar het hotel ligt. Vroeger was dat de rijke wijk en nog steeds staan er grote huizen, die veelal door ambassades en hoofdkantoren van Cubaanse bedrijvend gebruikt schijnen te worden. Er zullen ongetwijfeld ook rijke Cubanen wonen, maar dat krijgen we natuurlijk niet te horen.
De eerste stop is bij het Parque Almendares, een groot park midden in de stad. Het verdient eigenlijk meer de naam bos dan park, want het is echt groot. Maar wat een puinhoop maken de Cubanen er van. Tot nu toe vonden we het land erg opgeruimd, je zag bijna nergens afval op straat liggen, maar dat beeld is nu totaal veranderd. Abel vertelt dat de regering druk bezig is om ook het riviertje dat door dit park loopt, schoon te krijgen. Fabrieken mogen niet meer zomaar lozen en ook particulieren mogen hun " black water" niet meer lozen. Ik kende overigens de term " black water" niet, maar vermoed dat Abel er rioolwater mee bedoelt.
De volgende stop is bij het Plaza de la Revolucion, een heel groot plein waar Fidel in het verleden zijn uitgebreide toespraken hield. In het midden staat een monument voor Jose Marti, zo ongeveer de nationale volksheld van Cuba, na Fidel en Che Guevara natuurlijk. Hij was de belangrijkste figuur in de tweede Onafhankelijksheidsoorlog (rond 1890) en elke stad die we bezocht hebben heeft wel een straat of plein naar hem vernoemd.
Inmiddels is het echt gaan regenen, niet hard, maar er staat ook een stevige wind, volgens Abel komt dat weer door een koude front. In ieder geval is dit niet het weer dat we voor Cuba besteld hadden. In de regen leidt Abel ons langs het gebouw van de Universiteit van Havana, langs het hotel Havana Libre en we eindigen deze wandeling in Hotel Nacional. Dit is een fraai gebouw, dat mij erg doet denken aan koloniale panden zoals je die ook in Azië wel ziet.
Om enigszins op te warmen neem ik een koffie, van een paar reisgenoten krijg ik een scheut rum erdoorheen. Lekker, want ik was inmiddels behoorlijk koud en nat.
Dan weer de bus in voor het vervolg van de tour. de volgende stop is Calle de Hamel, een straatje dat een kunstenaar zich min of meer heeft toegeëigend om er een openlucht galerie van te maken. Het merendeel is van oude troep gemaakt, zo heeft hij o,a, een aantal badkuipen rechtop gezet en die beschilderd. Ik ben niet echt een liefhebber van moderne kunst, maar dit vind ik wel leuk gedaan.
Vervolgens over de boulevard, de Malecon. Normaliter zitten, hangen, liggen hier vele mensen in de zon op de kademuur, maar vandaag is het leeg. Begrijpelijk want op vele plaatsen slaat de zee onstuimig over de muur heen en ook de bus krijgt af en toe een forse lading water tegen zich aan, Indrukwekkend. En zoals Abel zegt:" niet veel mensen krijgen de Malecon zo te zien".

Havana is overigens een stad met ca. 2 miljoen inwoners en een kleurrijk geheel. Sommige huizen zijn al mooi gerestaureerd, andere zijn nog net niet ingestort. Het aantal oude Amerikaanse auto's is ook indrukwekkend, ik schat dat ca. 1/3e van de auto's uit het midden van de vorige eeuw stamt. Dat is aan de luchtvervuiling overigens ook wel te merken.
Dan is het tijd om naar het hotel te gaan en in te checken. We blijken ondergebracht te zijn in appartementen in een bijgebouw, of beter gezegd in diverse bijgebouwtjes. Ik moet echt zoeken om mijn appartement te vinden. Als dat eindelijk gelukt is, blijkt de sleutel het niet te doen en kan ik dus weer terug naar de receptie. De groep is heel erg verdeeld over de vele gebouwtjes. Het appartement is zeer ruim: een ruime woonkamer met keukentje, badkamer met bad en toilet, slaapkamer met zeer groot bed waar ik weer dwars in kan liggen en een extra T.V. . Maar het is wel erg bedompt en donker en ik voel me er niet echt prettig. Maar goed, ik zal het er mee moeten doen. Vervolgens ga ik op zoek naar het appartement van een paar reisgenoten die ik mijn Bisolvon beloofd heb. Na een aantal keren vragen lukt me dat ook.

Dan maar een begin gemaakt met het verslag van vandaag en om 19.00 uur weer verzamelen voor het gezamenlijk eten. We gaan naar een door Abel uitgezocht restaurant El Canonazo, vlak bij een van de forten die Havana kent. Het eten is goed, restaurant leuk ingericht. Bij het afrekenen ontstaat enige discussie aan ons tafeltje van vier over de verdeling van de rekening. dan blijven we toch Hollanders. Als Abel, die in Havana woont, de bus verlaat, hebben we even gelegenheid afspraken te maken over het afscheidscadeau dat reisleider en chauffeur traditiegetrouw krijgen. Als degene die we daarvoor op het oog hadden weigert de enveloppen te overhandigen, word ik spontaan aangewezen. Geen punt natuurlijk. Ook hier ontstaat weer enige discussie over de bijdrage: stellen we een minimum bedrag vast of niet. Uiteindelijk wordt daartoe besloten, en wie meer wil geven mag dat natuurlijk doen, de vreugdes van een groepsreis.

Ik maak mijn reisverslag voor vandaag nog af en om 23.00 uur vind ik het mooi geweest. Hoop vannacht wat beter te slapen.