21/22 februari

Ik ben vroeg wakker en kan niet meer in slaap komen. Sta dus om zeven uur al naast mijn bed . Eerst maar beginnen met de koffer te pakken. Ik laat wat kleren achter, laat het linken alsof ik ze vergeten ben. Vind het nl. wat gênant gedragen kleding weg te geven. Nu kan het kamermeisje zelf besluiten of ze weg wil gooien of houden. Ik laat ook wat toiletartikelen achter, naast de gebruikelijke fooi. Omdat het gisteren rond acht uur ontzettend druk was in de eetzaal en ik geen haast heb, ga ik eerst maar het reisverslag bijwerken. Ik heb nog wat internet tegoed en dan is dat maar afgehandeld.
Douchen, aankleden en om 9.00 uur zit ik in de eetzaal. Het is inderdaad een stuk rustiger, maar dat neemt niet weg dat het weer een zoektocht is om alle gewenste materialen en etenswaren te vinden. Maar het lukt ook deze keer weer. En thee uit een sapglas gaat ook prima.
Terug op de kamer maak ik het reisverslag af. Het zonnetje schijnt af en toe, maar het weer nodigt niet uit aan het zwembad te gaan liggen. Dus ga ik maar naar de lobby om te kijken of de reisverslagen on line te krijgen zijn. Helaas, doet WiFi het, werkt waarbenjij nu niet mee.

Langzamerhand komen de reisgenoten naar beneden druppelen en om 12.00 uur is iedereen aanwezig voor de groepsfoto. Vanaf nu zijn we de 20 kleine negertjes, Nella blijft nog een paar weken voor een talencursus.
Als we de stad uitrijden komen we een voor Cuba onbekend fenomeen tegen: een file! In een tunnel is een auto met panne gekomen en deze wordt netjes afgevoerd. Bijzonder daarbij is het om te zien dat de bestuurder in de gesleepte wagen blijft zitten. Omdat hij gesleept wordt door een lepelwagen, zit de goede man nog achterstevoren ook.
Gelukkig voor ons is de file in de tegengestelde richting en het levert in ieder geval een fotostop op.
Nog een korte tussenstop voor de elfjarige zoon van Abel die vandaag mee is. Arm kind is wagenziek. Na twee uur volgt de aangekondige stop bij de hoogste brug van Cuba, 140 meter hoog. Er zou een riviertje onder moeten stromen, maar dat is niet te zien. Er is ook gelegenheid om te lunchen, waarbij we weer kunnen kiezen uit een sandwich ham en kaas, sandwich kaas en ham of........ Drie keer raden wat ik gegeten heb. Volgens Abel serveren ze hier de lekkerste Pina Colada van heel Cuba, dus die wil ik wel eens proberen. In Nederland is het inmiddels al na achten, dus mag het.
Dat het de lekkerste is wil ik niet direct zeggen, hij wordt in ieder geval leuk geserveerd: in een uitgeholde ananas.
Als we doorrijden, passeren we een baai waar volgens Abel onze Piet Hein de zilvervloot heeft verslagen. Er staat zelfs een klein standbeeld van hem.
We zijn ruim op tijd op het vliegveld, nemen afscheid van Aaldert en Diny die nog een paar dagen in Varadero blijven en van de chauffeur, onze macho, maar o zo charmante charmeur. Daar kan de gemiddelde Nederlandse man nog wat van leren zoals ik gisteren in mijn verhaal ook zei.

We moeten zelfs nog even wachten voor de incheckbalie opengaat. We zijn in ieder geval de eersten.
Omdat ik vrees dat mijn koffer te zwaar is, dat is hij nl. meestal, heb ik Henk en Titia gevraagd of ik samen met hen mag inchecken. Zij hebben namelijk maar heel weinig bagage. En dat blijkt: met zijn tweeën hebben ze ca. 15 kilo! Kwestie van vaak laten wassen vertelt Titia.
Zij checken zonder problemen in, maar dat lukt mij niet. Er wordt moeilijk gekeken, nog eens moeilijk gekeken, nog eens naar mijn naam gevraagd. Henk haalt Abel erbij en dan blijkt dat ik niet op de passagierslijst sta. De supervisor wordt erbij gehaald, die wat heen en weer loopt, af en toe wat opdrachten lijkt te geven aan de baliemedewerker, maar volgens mij ook het nodige weerwoord krijgt. Ik zie mezelf al op kosten van ArkeFly een paar dagen met Diny en Aaldert doorbrengen op het strand van Varadero. Klinkt wel aantrekkelijk, maar als je het idee hebt dat je naar huis gaat, wil je toch ook wel echt naar huis. Althans, zo voelt het voor mij.
Abel zegt op enig moment dat de supervisor vroeg of ik het een bezwaar zou vinden boven de vleugel te zitten. Het duurt even voor ik doorheb dat hij een grapje maakt, maar dan geef ik aan dat ik dan in ieder geval voldoende beenruimte heb. Wat een grapjas. Inmiddels zijn er nog twee mensen die ook niet op de lijst blijken te staan. Er moet iets in een ander systeem worden nagekeken enzovoort enzovoort. Uiteindelijk krijg ik te horen dat ik in ieder geval meekan. Weliswaar niet in de voor mij geboekte Comfortklasse, maar in de economy klasse en al helemaal niet op de door mij geboekte stoel 10A, een stoel met extra beenruimte. De supervisor belooft een mail te sturen naar Cancun waar we een tussenlanding zullen maken om e.e.a. te melden en te zorgen dat we voorrang krijgen. Ik weet niet op wie, maar vooruit maar. Ik wil nu gewoon weg. Hij belooft bij de gate te staan en me een kopie van de mail te geven. Tsja, aan zo'n man heb je iets. In ieder geval doen ze niet moeilijk over de 3,5 kilo overgewicht die ik heb.

In de ruimte achter de douane tref ik mijn reisgenoten en begint het rondhangen.
Ik SMS Marie Louise nog even dat ze me toch kan komen ophalen.
Het vliegtuig landt redelijk op tijd en ik zorg dat ik vooraan sta. Als ik de dame die het baarden begeleidt vraag waar de supervisor is en uitleg waarom ik de man zoek, word ik meegevoerd het toestel in, waar ze me overdraagt aan een van de stewards. Zo, van dat probleem is ze ook weer af. De steward belooft dat hij het zal overdragen aan zijn collega's die in Cancun de bemanning zullen aflossen. Omdat voor het stukje Varadero-Cancun geen vaste zitplaatsen zijn, kan ik nu gewoon in de Comfortklasse gaan zitten. Mijn buurvrouw daar blijkt een ex-martinair stewardess te zijn, met wie ik tijdens het wachten al even had staan praten. We zetten dat gesprek voort, wat heel gezellig is. Ze geeft me ook nog wat tips hoe mijn doel te bereiken. Komt er op neer vriendelijk te blijven, maar wel beslist en duidelijk. Zij worden natuurlijk opgezadeld met een probleem dat ze niet hebben veroorzaakt, maar wel moeten oplossen. Hun belang is de sfeer aan boord goed te houden en daarom zullen ze echt wel hun best doen een oplossing te vinden.

Bij de tussenlanding moeten de passagiers voor Amsterdam aan boord blijven en de hun toegewezen zitplaats innemen. Ik meld nog even aan de nieuwe bemanning dat er een probleem is en ga dan maar naar mijn, hoop ik, tijdelijke, plaats. Ze kunnen me in ieder geval vinden.

Als de passagiers uit Cancun binnenkomen, word ik al vrij snel door een jongeman op nogal agressieve toon aangesproken op het feit dat ik op zijn plaats zit. Inderdaad blijkt hij een boardingpas met hetzelfde nummer te hebben. Ik besluit te vertrouwen op de goede afloop en hem de krappe benenplaats te gunnen. Loop ik in ieder geval niet het risico dat hij straks op een betere plaats zit. Bovendien wil ik liever niet naast zijn familie zitten, het lijken me echte Tokkies. Inmiddels is ook een van de stewardessen erbij gekomen en wordt me verzocht even bij een collega te wachten. Is dus een mooi moment om duidelijk mijn begrip te tonen, maar ook nog eens aan te geven dat ik dit natuurlijk heel vervelend vind en dat ik i.v.m. knieklachten juist deze extra beenruimte had geboekt. Er blijken meer stoelen dubbel vergeven te zijn en ik sta even later gezellig te praten. Het schept een band.
Dan word ik geroepen, stoel 10F is beschikbaar. Prima, in de goede klasse en extra beenruimte.
Ik heb me net geïnstalleerd en 'kennis gemaakt' met mijn buurjongetje van een jaar of acht, als ik toch weer moet vertrekken. Stoel 10F is voor iemand anders. Het begint nu bijna komisch te worden.
Uiteindelijk mag ik dan echt op een stoel plaatsnemen. Het nummer van deze stoel is..........jawel, 10A!,,,

Het duurt nog even voor we vertrekken, maar uiteindelijk ben ik dan toch onderweg naar huis.
Rond 22.30 uur krijgen we een lichte maaltijd, waar ik dan wel aan toe ben. Het is bijna 10 uur geleden dat we wat aten.
Het lukt me zowaar nog daarna ca. 2 uur te slapen, de rest van de tijd breng ik mijmerend, lezend en schrijvend door.