13 februari

13 februari Cienfuegos - Santa Clara
Een korte rit voert ons naar Santa Clara. Hier bezoeken we het indrukwekkende mausoleum van Che Guevara, wiens resten hier werden bijgezet in 1977. Ook bezoeken we het revolutie museum waar vanzelfsprekend veel aandacht besteed wordt aan het leven van de Argentijnse Che Guevara. We rijden door naar het monument van de Tren Blindado, de gepantserde trein vol met wapens die gestuurd werd door dictator Batista. We overnachten in een eenvoudig hotel net buiten de stad.

Hotel los Caneyes - Santa Clara
Hotel Los Caneyes ligt tussen kokosnoot bomen op ee ruim terrein, niet ver van het centrum van Santa Clara. De kamers bestaan uit huisjes. Er is een zwembad, restaurant, bar en je kunt je laten masseren.

We vertrekken ook vandaag weer om 09.00 uur, zodat ik me niet hoef te haasten. Wat dat aangaat is deze reis wel een stuk relaxter dan die van vorig jaar, toen we zeer regelmatig vroeg moesten opstaan. Als ik het restaurant binnenloop voor het ontbijt, heb ik de neiging me om te draaien. Wat een vreetschuur!! Maar goed, ik vind een plekje aan de tafel van diny en Aaldert en het buffet is op zich prima. Alleen druk en lawaaierig.

Het is een korte rit naar Santa Clara en om 10.30 uur zijn we dan ook al bij het Mausoleum van Che Guevara. Er is een monument, groot, met een bombastisch beeld van deze nationale volksheld, maar toch ook wel mooi. Bij Santa Clara is de slag geleverd die het einde van het bewind van Batista inluidde. Che Guevara heeft met een aantal andere rebellen een munitietrein laten ontsporen. de moraal van de troepen was al laag, zodat de reguliere soldaten zich al snel overgaven. Een echt heroïsche strijd is het dus eigenlijk niet geweest, althans niet de laatste slag. Che Guevara heeft daarna nog diverse officiële functies in Cuba vervuld en is uiteindelijk in Bolivia door de Boliviaanse regering, gesteund door de Amerikaanse, geëxecuteerd. Jaren later hebben Cubanen zijn lichaam gevonden en alsnog naar Cuba gebracht, waar hij dus in Santa Clara begraven is. In het mausoleum mogen geen foto's gemaakt worden en dit keer lijkt daar geen uitzondering op gemaakt te worden. Vaak moet je hier betalen om foto's te maken, maar ze maken er nooit een punt van. Hier geeft Abel zelf aan dat het niet mag. Er is een klein museumpje bij, wat een beeld geeft van het leven van Che. Toch wel boeiend en ik merk dat ik eigenlijk heel weinig over deze man weet. In mijn tienerjaren was hij toch wel het 'bezit' van de linkse jongeren.
Na het bezoek gaan we door naar de plek waar de trein ontspoord is. Deze staat er nog steeds en de wagons zijn ingericht als een klein museum. ook de bulldozer, merk Caterpillar, waarmee de rails ontzet zijn, staat er nog steeds. Boeiend, maar niet spectaculair.
Weer de bus in en op weg naar het centrale plein van Santa Clara. Hier worden we, na wat korte instructies, weer losgelaten. Eerst maar weer de lunch, dit keer een sandwich jamon y queso, die wat ons aangaat beslist in de onderste regionen van de lijst belandt.
Ook Diny en Aaldert willen naar een klein monument van Che Guevara waar hij met een klein kind (symbool voor de toekomst) staat afgebeeld. In het beeld schijnen nog allerlei scenes uit zijn leven te zijn afgebeeld. Het is even zoeken op de kaart waar we moeten zijn, maar na 20 minuten wandelen zien we het beeld. Heel indrukwekkend, juist omdat het niet zo bombastisch is.
De wandeling terug levert weer een paar mooie foto's van oude auto's op. Met een kop cappuccino strijk ik op een terrasje neer, even Cubanen kijken. Het is een enorme mengeling van kleuren in de gezichten. Waar je elders in Latijns Amerika toch nog wel een redelijke scheiding van de bevolkingsgroepn hebt, is hier alles met alles gemengd. Je ziet dus heel lichte mensen, heel donkere (Cuba heeft tot heel laat in de 19e eeuw nog slavernij gekend) en alles er tussen in.
Het hotel waar we dit keer zitten, ligt wat buiten de stad. In tegenstelling tot de beschrijving, is het beslist geen eenvoudig hotel. Op het uitgestrekte en zeer groene terrein, staan allemaal losse huisjes, waarin een of meer kamers zitten. Ze lijken op de rondavels die je ook in Zuid Afrika wel zag. De kamer is stijlvol ingericht en op het ene bed zijn de handdoeken gevouwen tot 2 zwanen die met de hals naar elkaar toe reiken en zo een hart vormen. Beide zwanen hebben een hoedje op, de een moet duidelijk het mannetje voorstellen, de ander het vrouwtje. Is vast in het kader van Valentijnsdag, dat ze hier ook kennen. Dat verbaast me, want volgens mij is het toch echt een Amerikaans fenomeen.
Ik ga nog even een samengevat reisverslag op Internet zetten, helaas weer geen wifi, dan nog even aan het zwembad wat zon pakken en verder met het reisverslag van gisteren. Om 19.00 uur staan we als eersten voor de deur van het restaurant. Omdat het hotel buiten de stad ligt, eet iedereen hier en het is dan ook al snel behoorlijk druk. Het eten is goed, weer genoeg rauwkost en fruit zodat we toch aan onze vitamines komen.
Daarna hangen we nog even bij het zwembad, waar op enig moment een modeshow plaatsvindt. Allemaal mannequins en dressmen die qua leeftijd en figuur wel heel erg afwijkend zijn van de aanwezige gasten. En de creaties zijn ook niet echt geschikt voor het Nederlandse klimaat. Ze verkopen dan ook niets aan ons.
Ik ga bijtijds naar mijn kamer, nog even het verslag afmaken, wat lezen en niet te laat slapen.